Nefsine Yedirememek Ne Demek? Gururla Kalp Arasında Sıkışan Bir Hikâye
Hadi gelin bugün bir deyimi sadece sözlük anlamıyla değil, bir insanın kalbine dokunarak anlatalım. Çünkü bazı kelimeler vardır, anlamı bir cümleyle açıklanır ama yaşadığında, bambaşka bir derinlik kazanır. “Nefsine yedirememek” de tam olarak böyle bir ifade. Duygular, gurur ve vicdan arasında gidip gelen bir iç hesaplaşmanın adı. Ve bu yazıda, bu deyimi size bir hikâyeyle anlatmak istiyorum. Belki de okurken kendi hayatınızdan bir parça bulacaksınız…
Bir Hikâye: Ahmet ve Elif’in Sessiz Savaşı
Ahmet, aklı hep çözümde olan, olaylara mantık penceresinden bakan bir adamdı. Yıllarca kendi emeğiyle yükselmiş, hayatın her alanında stratejik düşünerek ilerlemişti. Bir sorun çıktığında geri adım atmaz, hep bir çıkış yolu arardı. Elif ise bambaşkaydı; daha empatik, daha duygusal. İnsan ilişkilerinde sezgilerine güvenirdi. Kalplerin çözülmeyen düğümlerini sabırla çözer, kırılan yerleri kelimelerle onarmaya çalışırdı.
Bir gün, küçük bir tartışma büyüyerek kocaman bir duvara dönüştü aralarında. Ne Ahmet özür diledi, ne Elif ilk adımı attı. Gururları, her cümleden daha ağırdı. Aslında ikisi de birbirini hâlâ seviyordu ama “nefsine yediremiyordu.”
Ahmet’in İç Savaşı: “Ben Haksız Değilim ki…”
Ahmet her akşam eve döndüğünde kapıyı açmadan önce bir an duruyordu. Elif’in sessizliğini düşündükçe içi yanıyor, ama kendi kendine şöyle diyordu: “Ben haksız değilim ki, neden ilk ben konuşayım?” Oysa içten içe biliyordu ki, özür dilemek haksız olduğunu kabul etmek değil, ilişkiyi kurtarmak anlamına gelirdi. Ama işte, nefsine yediremiyordu. O adımı atarsa sanki tüm gücünü kaybedecekmiş gibi hissediyordu.
Elif’in Kalp Muhasebesi: “Ben de Gururluyum…”
Elif de kendi cephesinde savaşıyordu. Her sabah kahvaltı masasını iki kişilik kuruyor, ama karşısındaki boş sandalyeye bakıp iç çekiyordu. Ahmet’in bir adım atmasını bekliyordu çünkü “Ben de gururluyum.” diyordu. “İlk konuşan hep ben olamam.” Onun içinde de sevgi vardı, özlem vardı ama en çok da kırgınlık. Ve o kırgınlığın üstüne inatla inşa edilen bir duvar: nefsine yedirememe hâli.
“Nefsine Yedirememek” Gerçekte Ne Anlama Gelir?
“Nefsine yedirememek”, bir insanın gururu, egosu ya da kırgınlığı yüzünden aslında yapabileceği bir şeyi yapamaması demektir. Bazen özür dilemek, bazen konuşmak, bazen bir adım atmak ya da affetmek… Hepsini yapabileceğini bilirsin ama bir ses içinden “Hayır” der. İşte o ses, nefstir. Ve onu yutmak, onu aşmak bazen en zor imtihandır.
Çünkü nefs, “sen haklısın” diye fısıldar. Oysa hayat, çoğu zaman “önce kim haklı” değil, “önce kim adım attı” ile ilerler. Nefsine yediremeyen bir insan, aslında en çok kendine zarar verir. Gururla ördüğü duvarın içinde yalnız kalır.
Sonunda Gelen Cesaret
Aylar sonra Ahmet bir sabah aynaya baktığında kendi gözlerinin içine uzun uzun baktı. “Ben mi kaybedeceğim özür dilersem?” diye düşündü. Ve o an fark etti: Hayır, tam tersine kazanacaktı. O gün eve döndüğünde Elif’in gözlerine bakarak sadece iki kelime söyledi: “Özür dilerim.”
Elif’in gözlerinden yaşlar süzülürken içinden bir ses geçti: “İşte şimdi, o da nefsine söz geçirdi.” Ve o anda tüm kırgınlıklar, sessizlikler ve duvarlar bir anda yıkıldı. Çünkü bazen bir ilişkiyi kurtaran şey büyük sözler değil, küçük bir gururun yenilmesidir.
Gururu Yenmek, Kayıp Değil Zaferdir
“Nefsine yedirememek” deyimi kulağa olumsuz gibi gelse de, aslında içinde bir davet taşır: Kendinle yüzleşmeye, gururunu aşmaya, sevgi için bir adım atmaya çağırır. Çünkü gerçek güç, haklı çıkmakta değil, sevdiğin şey için egonu susturabilmektedir.
Peki Ya Sen?
Hiç “nefsine yediremediğin” için birini kaybettin mi? Belki de hâlâ özür bekleyen biri vardır hayatında… Yorumlarda düşüncelerini paylaş, belki de birinin “ilk adım” cesareti senin cümlenden doğar. 🌿